.


  PROJEKT SPOTKANIE KLASOWE

W filmie „Spotkanie klasowe“ występują kobiety z Polski, Izraela i Austrii. Opowiadają historię swojego życia. Niezależnie od tego, gdzie dzisiaj mieszkają wspomnienia prowadzą ich do Łodzi, miejsca które ukształtowało i wyznaczyło ich życiową drogę. Dwie panie urodziły się w Wiedniu i tam chodziły do szkoły. W 1941 roku zostały wywiezione z Wiednia do Łodzi do Getta Litzmannstadt. Pozostałe bohaterki filmu urodziły się w Łodzi i tam chodziły do szkoły.






Przed druga wojną światową istniały w Łodzi zarówno szkoły państwowe jak i prywatne. Większość szkół podstawowych była administrowana przez państwo. Natomiast niewiele było państwowych gimnazjów i liceów. Były one prowadzone przez prywatne organizacje.

Obok kilku polskich gimnazjów rządowych, istniało więc Gimnazjum Niemieckie(osobno żeńskie i męskie), Gimnazjum Żydowskie oraz inne prywatne gimnazja i licea. Do wielu tych szkół chodziły zarówno dzieci i młodzież z rodzin żydowskich i polskich. Gimnazja na ogół nie były koedukacyjne. Uczniowie i uczennice, którzy przed Drugą Wojną Światową chodzili w Łodzi do szkół, do dzisiaj organizują spotkania klasowe. Na przykład do dziś spotykają się w Łodzi uczennice szkoły imienia Heleny Miklaszewskiej, a w Heidelbergu uczniowie dawnego Niemieckiego Gimnazjum. Przed rokiem 1939 życie szkolne tych ci uczniów było odzwierciedleniem koegzystencji trzech grup etnicznych mieszkających w Łodzi. W roku 1939 niemieckie władze okupacyjne zamknęły wszystkie polskie szkoły, a młodzi ludzie musieli dzielić losy grup etnicznych, do których przynależeli. Po roku 1945 już tylko niewielu z nich pozostało w Łodzi. W wyniku Drugiej Wojny Światowej wywędrowali do Niemiec, Francji, Izraela, Kanady, Austrii, Szwecji, USA i do innych krajów.

Chcemy zorganizować spotkania z paniami, które przed rokiem 1939 chodziły w Łodzi do szkoły i porozmawiać z nimi na temat czasów szkolnych w Łodzi przed Drugą Wojną Światową. Te rozmowy są zostaną nagrane i na ich podstawie powstanie 60 minutowy film dokumentalny.

Będą to opowieści o życiu w Łodzi, w mieście, na którego ulicach, w szkołach, sklepach, urzędach, kawiarniach, i tramwajach mówiono po polsku, po niemiecku, w jidysz, po rosyjsku.

To, że zmienił się język, którym posługiwano się w życiu publicznym po roku 1939 w Łodzi, wskazuje również na polityczny przełom, który dotknął miasto, a który miał również wpływ na ukształtowanie drogi życiowej jego mieszkanek. Panie, z które udzieliły wywiadów w ramach „spotkania klasowego“ mieszkają w Polsce i innych krajach Europy. Projekt przywołuje ich pamięć o wspólnych latach szkolnych i o życiu w Łodzi oraz przyczynia się do ożywienia, kontaktów między rozsianymi po świecie byłymi uczennicami i ich potomkami. Wspomnienia czasów szkolnych odzwierciedlają to co było wspólne ale również i konflikty u wielokulturowego społeczeństwa dawnej Łodzi. Wywiady nie tylko obrazują życie dawnych uczennic, ale również pozwalają poznać ich opinie na temat wielonarodowej koegzystencji, pokazują jak rodziły się ich życiowe decyzje i jak dzisiaj oceniają one tamten tygiel kultur Film dokumentalny może przyczynić się do tego, że mieszkańcy Polski, Niemiec i Austrii znów połączy dialog, że będą się lepiej rozumieli akceptowali. Kontynuacja dyskusji o europejskiej historii i kultywowanie pamięci o przeszłości ponad granicami– jest również bardzo istotnym przyczynkiem dla budowy przyszłego wspólnego życia w Europie.

Projekt ten realizowany przez polską i austriacką instytucję partnerską jest okazją do wspierania wielokulturowego dialogu między między polsko i niemieckojęzycznymi społeczeństwami. Ten dialog wzbogaci się kiedy obie stronę nauczą się otwarcie mówić o indywidualnych losach i konfliktach z przeszłości.